We zijn vandaag heel vroeg opgestaan. Want we gaan naar de stad Bellinzona. We willen op tijd weer naar ons huisje terug omdat het in de middag veels te heet wordt in de stad. Onderweg rijden we constant paralel aan de Gotthardbahnen, de snelweg en de beroemde spoorlijn.

Onderweg wordt er hard aan de spoorlijn gewerkt. Vooral bij Bodio staan we te wachten om de werkzaamheden aan het spoor te kunnen passeren. De weg is namelijk in zuidelijke richting afgesloten om ruimte te geven aan de mannen die aan het spoor moeten werken. Als we even later weer verder rijden zien we ook nog een locomotief rijden met het opschrift SBB Cargo.

Het is nog geen 10.00 uur als we de stad Bellinzona bereiken. Maar het is hier al beduidend warmer als bij ons huisje. We zoeken dus snel een plaatsje voor de bus om dan op zoek te gaan naar een winkel waar ze lampen verkopen. We besluiten de auto bij het station te parkeren. Dit ligt namelijk dicht bij het centrum van de stad en staat goed aangegeven op de borden.

Mooi meegenomen voor mij, want ik ben gek op het spoor. Er staan een paar Cargo locomotieven te wachten op de volgende goederentrein. Hoewel er SBB op staat, zijn het oude duitse locomotieven. Maar gelukkig staan er ook nog echte Zwitserse locomotieven.

Als we naar het centrum lopen zien we direct de eerste torens van een kasteel. De stad wordt gedomineerd door 3 kastelen. Ik moet nog eens uitzoeken welke naam bij welk kasteel hoort. Maar dat komt later wel. Ik ga meteen even een boekhandel binnen voor een goede detailkaart van het gebied waar we zitten. De kaart Leventina met schaal 1:50.000 voldoet prima aan mijn eisen. Zodra we een stukje verder zijn doorgelopen zien we de tweede toren van een kasteel.

Het is niet erg druk in de stad. Dus kunnen we volop genieten van de mooie bouwwerken. Maar alles wat we tegen komen. Geen winkels waar ze een uitgebreid assortiment lampen verkopen. De grote Migros-Markt blijft vooralsnog ook nog even niet te vinden.

We komen op een pleintje aan. Het is prachtig betegeld met een mooi uitzicht op de rotsen waarop een kasteel staat. Dan zien we ook de gezochte Migros-Markt.

De heren Leunissen ploffen even neer op het randje van het plein. Lekker in de schaduw genieten van het uitzicht terwijl ik nog wat foto's maak. Dan gaan we de boodschappen doen bij de Migros-Markt. Helaas ook daar geen vervangende lamp dus besluiten we niet verder te zoeken maar gewoon het batterijlampje te gebruiken. We kopen dus wel wat reserve batterijen.

Daarna gaan we op huis aan want het wordt al vreselijk warm in de stad. We wandelen op ons gemak terug naar de auto en rijden naar ons mooie huisje. 

Het groene gletscher water is ijskoud en toch gaan de kinderen erin alsof het een warm zwembad is. Waarvoor verwarmen wij kinderbadjes altjd tot het warm en aangenaan is?

Ik houd me verre van het koude water, maar de jongens verleiden pappa tot een weddenschap. Een dezer dagen zal hij met ze gaan zwemmen, veel plezier, ik kijk wel toe. Gewoon van de kant want ik weiger me onder te dompelen in water van een paar graden. 

De jongens zijn helemaal gek van het bootje en dat heeft zijn geld nu al meer dan opgebracht. Ik had niet verwacht dat ze het zo leuk zouden vinden. Ze doen er van alles mee. 

Het wordt een hele gezellige middag aan het water. Met veel gespetter en geschater. Eindelijk zie ik weer wat geluk in de ogen van de jongste. Zo lang was ik zo bang dat hij er niet overheen zou kokmen. 

Laat ik beginnen met te zeggen, geloof niet altijd wat er op de bordjes staat. De 3 kwartier werden 3 uur, maar ja, ik was dan ook niet voorbereid op al deze trappen. Volgens mij waren er weinig meters zonder trappen. 

Enzo's vader, reeds op leeftijd om het beleefd te zeggen, was een dezer dagen even omhoog gesprongen om te kijken of alles goed ging in verband met het ongelukje van Roger. Omdat hij het naar eigen zeggen in een ruim halfuur bergop had gedaan, dacht ik toch wel naar beneden te kunnen......

Maar het is de moeite echt waard. Ik heb er geen spijt van, of toch wel. Mijn lijf heeft spijt, ik niet. Helaas zijn de fotö's  niet van de beste kwaliteit, maar ik geloof werkelijk niet dat ik dit ooit van mijn leven nog eens zal gaan doen. 

Natuurlijk wil ik wel terug naar hier, maar dit pad kan me gestolen worden. Zelfs al bieden ze geld, dan gaat deze niet nog eens die trappen af. 

We rusten zoveel mogelijk met uitzicht op de trein, nee op het viaduct. En ja, mijn oren doen het nog, dan gilt Glenn van vreugde dat hij een trein naar het noorden spot. Ik maak snel een foto terwijl de locomotief nog op het viaduct is. 

Daarna is de druk eraf en zijn we gericht op Altirolo. Als het kleine gehucht in zicht komt, komt er ook heel veel fruit in zicht. Mijn jongens gaan ind e aanval bij de vlierbessenstruiken langs de weg. Ik laat ze lekker. Het is gezond voedsel. Dus laat ze maar lekker kliederen. Hopelijk komt er nog wel een plaatsje waar we ze weer schoon kunnen schrobben.

Er zijn hier veel lange afstandspaden en we zien overal bordjes van onder andere de Sentiero. Een wandeling die op de Nufenen begint en eindigt in Biasca als ik alles juist vertaald heb. Geen weg meer voor mij dus. Maar u wil ik er graag op wijzen. 

De prachtige kapel langs de nu dode/lege rivier heeft mijn hart gestolen. Ik zou daar graag naar terug willen. Ooit, met een hele goede camera. Maar wanneer is dan natuurlijk wel de grote vraag. 

Na Altirolo dalen we snel de laatste meters over een asfaltweg, Ik neem de extra meters op de straat voor lief en begeef me niet meer in het bos. Dat heb ik nu genoeg gezien. 

Die grote prachtige bomen zijn het bekijken waard, maar mijn ogen zijn gericht op de N2 in Giornico. Daar zijn terrasjes en daar kunnen we echt bijtanken. En hoe het zit met die bus naar Lavorgo of zelfs Grumo, dat moet ik ook nog uitvinden. Roger neemt in elk geval zijn telefoon niet op. Hij zal wel slapen en voor deze keer vind ik het niet erg. 

We pakken ons weer op en gaan verder naar het historische Giornico. 

Als ik dat had geweten was ik nooit gegaan. Maar eenmaal een rij trappen af kon ik niet meer terug. Dus op mijn krukken ben ik inderdaad in Giornico beland. Dank aan mijn krukken! Oh ja, en de jongens ook, ze hebben fantastisch geholpen.

Een hopeloze nacht, maar ook een geweldige. De jongste viel op de bank in slaap, de oudste had stiekum in mijn bed gelkropen. Kon het niet over mijn hart verkrijgen om een van de twee wakker te maken. Dus heb ik maar een dekentje gepakt en me in de hangmat buiten gelegd. Het was niet comfortabel en het was de ochtend koude die me deed besluiten de zonsopgang met een paar foto's vast te leggen.