9 januari 2010, Mutianyu en een ongeluk onderweg
Ming graven en een ongeluk
We staan op tijd klaar maar toch zijn een paar hikups voor we weg komen. De eerste taxi die komt heeft ook andere mensen mee en dat willen wij niet. Dus we staan erop dat we een privé taxi krijgen. Met wat vertraging zijn we dan eindelijk op weg. We rijden snel de stad uit en dan als de smog verdwenen is wordt de lucht prachtig blauw. We genieten van de weg. Helaas moeten we door de sneeuw toch een groot deel autobaan rijden, maar ook daar zijn de uitzichten zijn prachtig.
We gaan eerst naar de Ming graven en daar gebeurde een ongeluk mijn rolstoel. Een voorste wieltje brak, waarschijnlijk de koude als oorzaak. Terwijl mijn zus naar de graven gaat, ga ik bellen met de reisverzekering. Gelukkig is het nu nog nacht in Nederland en dus kan ik veel voorwerk doen. We besluiten om gewoon door te gaan. Ook als dat betekent dat ik niet mee kan naar de muur in Mutianyu. Onze gids laat het er niet bij zitten en komt meteen in actie als we in Mutanyu aankomen.
De oplossing is met een riksja omhoog naar het dalstation van het gondelstation en dan met een leuke rode gondel naar het bergstation. Alleen ik ben en blijf geen fan van gondels. Toch is het mooi. Ik ben heel blij als we boven aan komen en dan wandel ik op krukken het laatste stukje naar de muur. Het is niet makkelijk maar de gids draagt mijn rugzakje.
Het is echt prachtig als we daar boven staan. Ik hoop dat er zo meteen ook een paar foto's zonder mensen gemaakt kunnen worden. En dat gaat ook wel lukken. Dit is van de delen van de ca 6.000 km lange muur door China die reeds gerenoveerd is. Grote dele van de muur bevinden zich in slechte staat.
Hier kan men inmiddels lange wandelingen maken over de Chinese Muur. Waarbij men wel moet oppassen want op sommige trajecten geldt tol. En daar moet men contant geld, Chinees, bij zich moet hebben.
De sneeuw is hier in de zon aan het smelten. Toch maakt het ons bezoek wel een beetje bijzonder.
Mijn zus en ik hebben het gevoel dat we op zeer grote hoogte zijn. Dit soort uitzichten herkende zij van haar reizen naar Nepal en ook på 3500-4200 m in de Alpen kom je dit soort vergezichten en vegetaties tegen. En dan hoor je dat we helemaal niet zo hoog zitten. Onder de 2000 meter. Onvoorstelbaar.
Wat ook onvoorstelbaar is, is dat de Chinezen die hier aan gewerkt hebben, hebben gewerkt onder onvoorstelbare omstandigheden en velen lieten het leven bij de bouw van de muur. Er is voor hen een plaquette aangebracht, zie hier onder.
Maar dan denk je even dat de mannen het hier toch iets gerieflijker gehad moeten hebben als wij nu, en dan is het antwoord nee. Ze mochten veelal geen vuur maken, niet meer dan voor hun eten, het mocht niet gezien worden als dat daar juist de bemanning van de muur zat. Brrrr. Ik wil hier toch graag weer weg.
De tijd vliegt en dit werelderfgoed neemt totaal onze gedachten in. Als we op de klok kijken schrikken we hoe laat het inmiddels is, en toch zijn er juist nu meer mensen op de muur dan toen we aankwamen. We gaan gauw terug naar de gondelbaan. En dan ja echt, in de riksja naar beneden. Twee mannen ervoor en twee erachter. Nu dus 4 in totaal brengen me veilig terug naar de parkeerplaats.
