Zoals verwacht willen de kinderen niet mee. En ja, als ik de enige ben die ze mee wil hebben, dan laat ik het er maar bij. We gaan tegen een uur of 8 op weg. Veels te vroeg blijkt wel, maar ik geef niet op.
Ik kan heel lang doen over een glas drinken als het moet en dat lukt me dan ook om tijd te rekken. Tegen een uur of 9 gaan we naar een restaurant. Ook veels te vroeg blijkt weer. Jammer dat we niet meer informatie op voorhand hadden.
Dan maar weer dezelfde techniek gebruiken. Ik gebruik mijn maagband nu als excuus om heel langzaam te eten en er ook nog een fles water bij te krijgen. Het eten smaakt fantastisch maar mijn gezelschap maakt het me moeilijk om enthousiast te blijven. Toch wil ik niet opgeven.
Het ezeltje langs de weg laat me in elk geval lachen. De kinderen rijden in het karretje of rennen er achteraan.
16 Augustus
Eindelijk gaan we Andalucia een beetje verkennen. We gaan naar Ronja, maar ik zal een beetje creatief boekhouden en de rit zo lang mogelijk maken als ik maar durf. Want het is hier prachtig en de jongens zitten met hun spelcomputers op de achterbank.
Toch wil ik ervan genieten. Een laatste blik op El Torcal tot we afbuigen naar Ronda. De olijfbomen maken het toch tot een speciaal gebied. Het geluk is een beetje met mij doordat een aantal wegen afgesloten zijn.
Dus we komen nog bijna in Antequera voor we af kunnen buigen naar Ronda. Maar het lukt. Over kleine weggetjes kruip ik richting Ronda. We passeren Sendero Sierera de Huma vlak voor we in El Chorro zullen komen. El Chorro is vooral bekend om het lang vervallen pad El Caminito del Rey. Maar sinds ons bezoek is het pad hersteld en kunnen wandelaars weer hun hart ophalen in dit prachtige stukje natuur. Een gezonde dosis antistoffen voor hoogtevrees blijven nodig. Wilt u weten hoe het er aan toe ging voor de nieuwe wandelweg werd aangelegd, google dan eens op 'YouTube en u komt huiveringwekkende video's tegen.
Het vinden van een parkeerplaats is echt een ramp. Maar het lukt ons toch, maar we zitten volgens mij niet meer in het centrum. We zien het straks wel. Als het moet dan kan hij de auto wel gaan halen met een van de kinderen en dan wacht ik wel op hem. Want die parkeergarage is me echt iets te laag voor onze hoge bus.
Dus moeten we langs de woonwijk terug lopen naar het centrum. En daar treffen we rijen prachtige gele huizen aan. Een heel contrast met het vele wit. Maar wel mooi met al die witte trappen ervoor. Inmiddels zijn we allemaal hongerig, maar de cafetaria biedt alleen drinken tot 17 uur. Dus na een drankje gaan we verder naar het centrum.
Achteraf verbaast het me hoeveel geduld mijn ex heeft gehad toen. Normaal gesproken had hij allang weer terug gewild. Nu kopen we mooie witte kleren voor ons allemaal. Zelfs de jongens hebben er zin in.
En nu op naar een maaltijd. Er moet hier toch iets te eten zijn. Maak me niet gek dat ik moet wachten tot de avond.
17 augustus
Als ik opsta is het voor het eerst sinds we hier zijn bewolkt en niemand die het spijt.