· 

Speciaal onderwijs deel 1

De weg naar speciaal onderwijs 1

De basisschool

Basisschool
De basisschool.

Natuurlijk ging er veel aan vooraf, maar het ergste vind ik nog wel de instelling van de basisschool. Ik moet dit verhaal opsplitsen en zal me hier dus alleen met mijn jongste bezighouden. De ergste signalen kwamen toen mijn ex-man in het ziekenhuis belandde. Niet voor een paar dagen of een week, maar voor maanden. Het was woensdagmorgen voor Hemelvaart toen het ongeluk gebeurde even na 8 uur. Ik had de kinderen naar school gebracht en met veel moeite had ik de Aldi bereikt die om 8:30 u zou openen. Mijn telefoon rinkelde. Het bedrijf van mijn man, uw man is overreden en we wachten op een ambulance. Ik had nog niet neergelegd of hij belde me zelf. Laconiek. Alsof het wel meeviel. Ik ben terug gevlogen naar huis. Oppas regelen voor de kinderen en dan naar het ziekenhuis. 

Vanaf dat moment zat ik lange tijd meer in het ziekenhuis dan thuis. Dus ik moest willens en wetens de zorg voor de kinderen overdragen op veel momenten. Pas achteraf hoorde ik de alarmsignalen, men had me gespaard omdat ik in het ziekenhuis was waar mijn toenmalige echtgenoot vocht voor zijn leven. Vele operaties volgden en telkens de belofte, volgende week komt hij thuis, maar hij kwam niet. Dat had zijn weerslag op de jongste. Die zag alleen maar een pappa in een rolstoel en weigerde om nog naar het ziekenhuis te gaan om zijn vader te bezoeken. Amper 6 jaar oud was hij doodsbang dat ook zijn vader nooit meer uit de rolstoel zou komen. 

Natuurlijk wist ik van die angsten. Ik dwong hem niet. Soms ging ik met hem fietsen langs het ziekenhuis als ik wist dat vrienden mijn man buiten hadden gebracht en dat ze met een ijsje zaten te wachten tot ik voorbij kwam. Die truc slaagde, maar altijd voor kort. Geen knuffel voor pappa, alleen heel gauw je ijsje opeten en dan weg bij dat ziekenhuis. Wat we dan ook deden, of anderen deden als ik echt met hem moest praten.

Enfin in de schoolvakantie komt hij eindelijk thuis. Maar nog het is het dagelijkse gang naar de dokter en ik merk dat mijn jongste het daar heel moeilijk mee heeft. Hij vertrouwt ons niet meer. Kruipt weg in zichzelf. Ik was zo blij dat hij in ieder geval met een goed gevoel straks weer naar school zou gaan. Hij was vol over zijn nieuwe juf en over de beloftes die ze had gedaan over hoe ze het nieuwe jaar zouden gaan starten. Ik vond het prima. Het hield hem op de been. 

Nu wil ik tussendoor wel even een kanttekening plaatsen. De basisschool van mijn kinderen heeft, zoals hieronder te lezen valt wel fouten gemaakt, maar stond ook met haar rug tegen de muur met de giga grote klassen. Deze school heeft ook veel positiefs betekend voor de ontwikkeling van mijn kinderen. Daarom wil ik heel duidelijk stellen dat het een samenloop van omstandigheden is en dat ik er niet op uit ben om de basisschool of de betrokken leraren in kwaad daglicht te stellen!

Maar na die eerste schooldag na de vakantie had ik een kind thuis dat absoluut niet blij was. Hij wilde nergens over praten en trok zich nog verder terug. Ik maakte een opmerking tegen de juf, maar ze zei dat wel meer kinderen last hadden van wennen aan het ritme van groep 3. Het kleuteren was afgelopen en in plaats van spel stonden nu serieuze thema's op het bord. Leren lezen, schrijven, rekenen. Alleen over rekenen hoorde ik wel eens wat. Dat was tof, maar verder bleef het stil. 

Angst aanjagend stil. Vragen bij de leerkracht werden afgedaan met het komt wel goed als hij stopt met spelen. Ik had geen idee waar ze het over had. Het werd ook niet uitgelegd. Tot dat telefoontje kwam. Uw zoontje is weggelopen. Nog nooit was ik zo blij met de verkeerspolitie die zou gaan controleren. Met wat dwang van hogerhand, belde via 112 om inzet van de politie om mijn zoontje te vinden. Dat lukte, de controle werd afgeblazen en ineens had ik 8 man extra om hem te zoeken. De school kon nog niets omdat het nog geen middagpauze was. 

Het zou bijna twee uur kosten voor een agente hem vond. Aan de rand van het bos. Goddank niet diep in het bos. Het zat wezenloos onder een boom en leek zich niet bewust van zijn omgeving. Met veel beleid hebben we hem benaderd en direct vertelt dat ik niet boos was. Was ik ook niet. Ik was alleen maar blij. Het waarom probeerde de agente uit te vissen, maar ik kon niets met zijn antwoorden.

Gesprekken op school met de directeur gaven ook niet echt inzicht in de situatie. Maar hij was het met me eens dat thuishouden nu het beste was. De rest van de week thuis en dan zouden we het weer proberen. Want naar school moet je toch was mijn gedachte, maar ik had thuis een kind dat totaal onaanspreekbaar was en helemaal in zichzelf opgesloten. Dit was niet goed. Afspraken gemaakt met de basisschool en ik ging er dus vanuit dat die nagekomen werden. Niet helemaal dus, want ik werd opnieuw niet ingelicht. 

Na twee weken ongeveer dat hij weer naar school ging zij hij pontificaal tijdens de lunch, mamma ik ga niet terug naar school. Ik heb hem niet gedwongen maar ben na schooltijd gaan praten met de directeur en de juf. De aap komt uit de mouw. Hij kon zich niet concentreren en hij speelde een kindje uit de klas na dat autisme had. Nu ken ik mijn zoontje redelijk en van naspelen was thuis nooit enige sprake. Zefls zitten in mijn rolstoel voor de lol was absoluut geen optie. Na dit onheilspellende gesprek naar de huisartsenpost gereden om een afspraak te maken, maar op de parkeerplaats trof ik mijn huisarts. 

Hij begreep meteen dat er meer gebeurd was en dacht in eerste instantie aan mijn ex-man. Ik vertelde van school en van het weglopen. We besloten om Jeugdzorg te bellen voor spoedopname op het MKD. Dat werd geregeld en die maandag ging hij naar het MKD, na eerst nog een paar dagen thuis gezeten te hebben. Nog steeds was de ernst van de situatie mij niet duidelijk. Wel werd duidelijk dat op het MKD direct geconstateerd werd dat mijn kind anders was en dus behoefte had aan speciaal onderwijs. Maar een diagnose konden ze niet in 3 maanden stellen en verlenging zat er niet in omdat hij dan 7 zou zijn. 

 

Het MKD

Natuurlijk was het eng voor hem om met een taxi naar school te gaan maar de begeleiding was geweldig en dus leverde het geen problemen op. Al reed ik samen met de buurvrouw wel achter de taxi aan. Ook de eerste dag op het MKD ging boven verwachting goed. Maar er waren wel een hele stapel MAARS. 

Mijn eerste gesprek met een van de leidsters van het MKD was na een week. Ze zei me toen dat ze in het geheel niet begreep waarom hij niet eens naar de speciale school wilde kijken die nabij het MKD stond. Ik had minimale info gegeven over de basisschool tot nu toe omdat ik hun onbeinvloedde mening wilde horen. Hij was een lief joch, maar daar kwamen de MAARS. Maar hij maakte maar met 1 kindje contact. Een meisje dat ook heel terug getrokken was. Maar hij wilde niet betrokken worden in zogenoemd samen spelen. Dus eigenlijk het gedrag van een laten we eerlijk zijn 3 jarige. Ze kunnen wel naast elkaar spelen maar niet met elkaar. Ze was het met die conclusie eens. Dat gold ook voor het meisje.

De vragenlijsten hadden de psychologe en de psychiater veel inzicht gegeven in hoe wij ons kind ervaren thuis, maar zo bleek, de reportage van de basisschool kwam daar totaal niet mee overeen. Terwijl de basisschool het had over alleen maar willen spelen, zag ik dat hij wel degelijk op bepaalde dingen kon concentreren. Zoals bijvoorbeeld tellen. De MKD leidster was het met mij eens. Ik stelde op het MKD de vraag waar het fout was gegaan op de basisschool, maar daarop zou ik geen antwoord krijgen. 

Het bleek veel moeilijker dan verwacht om constructief te werken aan het stellen van een diagnose. De behandeling op het MKD was in eerste plaats niet gericht op diagnose, maar op het tot rust brengen van het kind. Helemaal mee eens, maar om verder te komen heb je die verdomde diagnose wel nodig. Ook thuis uitgelegd dat kinderen naar school moeten. Dat is zo in de wet geregeld. De lieve agente die hem vond heeft nog eens thuis met hem gepraat. Dat ze op school had geleerd om nu politieagente te zijn. Dat dat leuk en uitdagend werk was. Maar dat ze dat nooit zonder een opleiding op school had gekund.

Het hielp. Na dat gesprekje thuis, zonder overleg met het MKD konden ze daar ineens wel met hem aan de slag. Achteraf heb ik van dat gesprek verteld toen me duidelijk werd dat we anders niet tot een goede diagnose zouden komen. Ze waren blij dat ik die informatie niet direct had gedeeld en dat ze zelf het verschil hadden kunnen merken in zijn gedrag. Hij begon eindelijk belangstelling te tonen voor leren. Welliswaar niet voor lezen, maar wel voor rekenen. 

Wat weten we nu?

Ik zou nog vele gesprekken hebben met de basisschool voor ik wist wat er nu eigenlijk in groep 3 had gespeeld. Het lijstje was lang. Hij wilde niet lezen, niet schrijven en het alfabet was een ramp. De symbolen ging wel, maar woorden niet. Alleen rekenen daar had hij plezier in. Vooral het feit dat hij continu een autistisch jongetje copieerde baarde de juf zorgen. Mijn gedachten gingen dus een hele andere kant op. Hebben jullie er wel eens aan gedacht dat er iets met mijn zoon aan de hand is? Nee, niet in die mate dat onderzoek gedaan zou moeten worden. Aangezien het gedrag op school niet overeen kwam met het gedrag thuis, vond ik onderzoek dus wel noodzakelijk. En mijn huisarts steunde mij 100%. Inschakelen van Jeugdzorg was niet mijn favoriete keuze gezien alle negatieve verhalen die ik hoorde. Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat dat de enige weg naar een oplossing was. Dus deden we een aanmelding voor het MKD.

Dat MKD deed wel onderzoek maar had de eerste 6 tot 8 weken nodig om zijn vertrouwen te winnen. Hij had geen vertrouwen meer in niemand, behalve zijn moeder bleek uit de gesprekken met het MKD. De band met zijn vader stond nog steeds onder druk na de lange periode dat zijn vader in het ziekenhuis had gelegen. En Wil onze homestart hulp, daar had hij vertrouwen in. Dus ondanks dat de hulp was afgebouwd, toch nog weer een aantal maanden zijn hulp gebruikt buiten de organisatie om. Zo kon hij in ieder geval nog een beetje genieten van iets positiefs.

De zorgen van het MKD waren voor Jeugdzorg dus onvoldoende om hem op speciaal onderwijs te plaatsen. Al was het dus maar om hem in een beveiligde omgeving verder te kunnen onderzoeken. Thuiszitten werd ook door hun als de enige optie gezien. Ik was zo kwaad, maar mocht niets laten blijken.

De zorgen van school waren dat ze hem geen veilige omgeving konden bieden omdat ze 30 andere kinderen in de klas hadden die ook aandacht nodig hadden en er was al een kind met een rugzak in de klas. Een kind waarbij de ouders al eerder tot de conclusie waren gekomen dat hun kind anders was. 

Wat gebeurt er nu?

Lees verder in mijn volgende blog over de weg naar speciaal onderwijs.

 

De oplossing die het MKD voorstelde was, breng hem maar naar zijn oude school terug. Nou nooit van mijn leven. Als je me eerst zegt dat hij niet in normaal onderwijs past en dat dat slecht is voor zijn ontwikkeling en daarna zegt breng hem daar maar heen, dan klopt er iets niet. Dus naar de leerplichtambtenaar om hem op speciaal onderwijs te krijgen. Onmogelijk zonder diagnose en ook niet met de papieren van het MKD. Een impasse dus. Dus zei ik dan blijft hij thuis. Gelaten zei de leerplichtambtenaar dat dat wellicht de beste optie was.

 

En zo werd mijn zoontje op 7 jarige leeftijd een #thuiszitter zoals dat nu heet.

Reactie schrijven

Commentaren: 0
Wandelbordjes in Zwitserland
Sacco, Giornico, Tessin, Zwitserland, foto 2009

In principe komen al mijn foto's voor verkoop in aanmerking, zelfs als ze niet of nog niet in de webshop staan. U kunt altijd aanvragen doen voor foto's op plexiglas of aluminium en andere toepassen, ook kunt u specifieke routebeschrijvingen, huttenbeschrijvingen etc aanvragen. Momenteel is mijn bedrijfsactiviteit vrijwel nul vanwege ziekte. Ik ben momenteel dus niet meer belastingplichtig. Denk daaraan als u iets wilt bestellen. Leverantietijden kunnen toenemen. 

 

Deze webshop/site is aan veranderingen onderhevig, ik raad u aan om zo nu en dan terug te komen om te zien hoe ver ik ben gevorderd. /Under construction! Updates almost every week. Especially working to get all the mountain cabins in Switzerland ready for the summer holiday!

 

Voorheen   http://celesta.roger-leunissen.nl/ Originally  domain.