· 

Aangepast of gepast onderwijs?

Wat is goed voor mijn kind?

Mijn oog viel op de onderstaande oproep op Twitter en ook al woon ik niet meer in Nederland ik ben nog altijd van mening dat we van elkaar kunnen leren. Daarom heb ik dan ook besloten om een brief te schrijven aan het Tweede Kamerlid Peter Kwint. Enkele zaken in de brief verder naar beneden in mijn blog zijn gedepersonaliseerd om niemand per ongeluk te schaden. 

 

Ik ben van mening dat er veel te weinig met de inbreng van ouders wordt gedaan en ik hoop werkelijk dat er nu iemand is die werkelijk voor de belangen van het kind en zijn ouders opkomt.

 

Een oproep op Twitter:

 

Peter Kwint heeft geretweet NOS Teletekst

Leraren noemen passend onderwijs bijna zonder uitzondering als je vraagt naar werkdruk. Ouders voelen zich van het kastje naar de muur gestuurd. En docenten op het speciaal onderwijs klagen dat ze kids in de klas krijgen die te lang hebben vastgezeten in regulier onderwijs

Hejsan!

 

Beste Tweede Kamerlid je zult misschien denken waarom een brief uit Zweden. Vooral omdat ik mijn verhaal wel kwijt wil. Met twee kinderen die in Nederland totaal de vernieling in waren gegaan zijn wij in 2011 naar Zweden vertrokken. Om daar in een heel ander systeem te komen en vooral te zien hoeveel onze kinderen wel kunnen.

 

Wat gebeurde er in Nederland? Het begon met het ongeluk van hun vader in 2006. Hoewel ik daarvoor al eens mijn bedenkingen had over het functioneren van met name de oudste, het was niet zorgwekkend genoeg en het onderzoek dat de school deed sloeg werkelijk nergens op. Mijn zoon was perfect in staat die vrouw al de antwoorden te geven die zij wilde horen, absoluut niet zijn mening. Klein als hij was deed hij dat al, en hij loog. Hoeveel wist ik toen nog niet, maar daar kwam ik snel achter.

 

Enfin we zouden dat aankijken, maar na het ongeluk van hun vader gingen beide jongens in de kreukels in het onderwijs. Aan de jongste werd beloofd dat als hij na de zomer in groep 3 kwam dan zouden ze beginnen met het maken van een tekening over de vakantie. Aan de hand van de tekeningen zouden dan de kinderen in de middag mogen vertellen wat ze zo leuk aan die herinnering van de vakantie vonden. Prima idee, dacht ik toen nog. Tot ik achteraf hoorde dat het helemaal niet zo ging.

 

Niemand die mij ook maar iets vertelde over het hoe en wat in de klas. Ik zelf, zittend in een rolstoel, mijn man ook invalide nu na een bedrijfsongeval dat hem een groot deel van zijn been had gekost. Na maanden ziekenhuis eindelijk thuis, maar ook weer niet. We maakten overuren in het rijden naar het ziekenhuis. En de informatie uit de klas was nihil. Geen idee hadden we over wat er speelde.

 

Tot die dag dat ik op weg was boodschappen doen in mijn scootmobiel, ik kreeg te horen dat mijn jongste zoontje was weggelopen. Eerst zonder jas, om daarna terug te komen voor zijn jas, om dan alsnog voor een tweede keer te verdwijnen. Een urenlange zoektocht met hulp van verkeerspolitie die juist een verkeerscontrole zou beginnen gezocht. Een agente vond mijn zoon aan de rand van het bos. Ineen gedoken onder een boom. Huilend. Ze belde onmiddellijk mij op en ik kwam zo snel mogelijk naar de plaats waar hij was. We hebben hem uit voorzorg van twee kanten benaderd zodat hij niet weer weg zou rennen. Ik had immers geen idee wat de oorzaak zou kunnen zijn.

 

Oke, daarna volgenden dus eerst een paar dagen thuiszitten. Helemaal in zichzelf gekeerd. Dat leek mij ook verkeerd dus weer naar school. Afspraken gemaakt, maar geen terugkoppeling naar mij.  Later zou ik horen dat hij een jongetje in de klas na zou doen dat autisme had! Dat jongetje was reeds in het zorgtraject en daar was bekend dat hij een vorm van autisme zou hebben. Bij mijn zoon werd het eenvoudig afgedaan, met hij doet hem na! En niets tegen mij zeggen. Geen woord. Tot hij uiteindelijk ongeveer twee weken tijdens de lunch zei, ik ga niet! Hij stortte in.

 

Overleg met huisarts en acute plaatsen in een MKD. Daar kregen we na 12 weken te horen dat ze geen diagnose hadden kunnen stellen maar dat zeker was dat hij niet zou kunnen functioneren in normaal onderwijs. Echter omdat er nog geen diagnose was gesteld moest hij maar gewoon terug naar school want hij werd 7 in de kerstvakantie en mocht dus niet terug naar het MKD! Begrijpt u het nog?

 

Enfin ik onmiddellijk naar de leerplichtambtenaar. Gepraat als brugman dat hij als hij dan niet naar het MKD meer mocht, dat hij dan in ieder geval naar school mocht in een beschermde omgeving. Antwoord was NEE. Geen diagnose dus GEEN aangepast onderwijs. We praten nu dus dec 2006. Ik heb onmiddellijk contact opgenomen met de basisschool en gezegd dat ze mijn zoon daar nooit weer zien. Als zij geen beschermde omgeving kunnen aanbieden is het voor mij te gevaarlijk. Resultaat onvrijwillig maar noodzakelijk thuiszitten. Hij smeekte om terug te mogen naar het MKD! Maar helaas daar kon geen sprake van zijn.

 

Uiteindelijk werd alles mij te veel. Mijn eigen lichamelijke problemen ivm handicap. Het zorgen voor een man die absoluut niet kon accepteren dat hij niet meer “normaal” functioneerde. En twee kinderen die niet meer op school mee konden. De oudste kon zich handhaven omdat hij een hele goede leraar had die hij vertrouwde, maar ook die zei dat hij daar niet op zijn plaats was. Maar prio 1 lag bij de jongste.

 

Hij zou naar een crisisopvang moeten waar hij de hele week kon verblijven en dan de weekenden thuis. Maar er was een wachtlijst van God weet hoe lang. Pas toen mijn huisarts me van de vloer heeft opgeraapt thuis was het genoeg. Hij is van ons huis uit gaan bellen en onze jongste kon per direct opgenomen worden. We besloten toen om hem niet die woensdag, maar pas donderdag te brengen. Dan zou hij een halve dag, een nacht, en nog een halve dag hebben en dan weekend. Om vervolgens de week erna in het systeem mee te draaien.

 

Die eerste kennismaking ging goed, tot school besproken werd. Onmiddellijk was er paniek. Ik ben die vrijdagochtend direct naar de stichting waar hij verbleef gereden en samen hebben we gekeken of het mogelijk was om op school te beginnen. Maar er was geen land te bezeilen. En met de papieren van de MKD erbij besloten we om dan maar alleen voor opname te gaan en pas na verloop van tijd te kijken of hij weer naar school zou kunnen. Ja, hij wilde jong als hij was leren, maar hij had een trauma van school.

 

Pas toen na een paar maanden duidelijk werd wat de problemen met hem waren op school konden we na de zomer van 2007 beginnen met 3 dagdelen per week naar school. Een jaar later zou hij pas de hele week halve dagen naar school kunnen. Dat was ook het moment dat wij als ouders wisten dat hij PDD-nos had en daarop ook thuis ingespeeld waren. Hij zou na de zomervakantie 2009 lekker thuis blijven en naar aangepast onderwijs. Wat een opluchting. Dat ging op zich goed op de speciale basisschool tot we gingen emigreren maar het kon beter. Voor ik daar op kom, het verhaal van de oudste.

 

In het voorjaar van 2007 steeds meer problemen met de oudste. Hij was jaloers op het thuiszitten van zijn broertje. Hij snapte niet dat het voor zowel ons als ouders als voor zijn broertje een hel was. Hij was namelijk de enige die nog enig contact met de jongste kon leggen. Al was het dan maar in samen een TV-spel spelen of TV kijken. Ik kon genieten van die moment dat de jongste uit zijn schulp kwam. Maar voor de oudste was het een hel. Hij voelde zich minderwaardig.

 

Oke, ik geef toe, hij kreeg toen wellicht minder aandacht dan goed voor hem was. Maar hij werd niet verwaarloosd. Hij mocht soms een halve dag thuis blijven om bij zijn broertje te zijn. Dat mocht dan wel weer niet officieel, dus dan werd hij ’s morgens naar de lunch gestuurd met de mededeling dat hij “ziek” was. Dat hielp een beetje om hem op het goede pad te houden.

 

Enfin, een jaar gemodderd en geen grip krijgende op de oudste. Jeugdzorg werkte ook niet bepaald mee. Het ene onderzoek na het andere zonder een zinvolle conclusie. Tot ik zei, waar zijn jullie mee bezig? Zien jullie niet dat die jongen ook niet functioneert in de normale klas? Ja, dat zagen ze dan weer wel, maar nee ze konden er niets mee. Nou ik wel. Samen met de huisarts aangemeld in dezelfde kliniek als waar mijn jongste verbleef. Hij kon vrijwel direct geplaatst worden. We zijn nu maart 2008

 

Wat een verademing voor ons thuis. Wat een vreselijke ervaring gelijktijdig! Want nee, we wilden niet dat onze kinderen niet thuis waren, maar het kon niet anders. Misschien als ik geen handicap had gehad of hun vader niet ook in dat straatje was geland. Maar nu ging dat niet. Dus moesten we er ons bij neerleggen.

 

Op die stichting ging hij eindelijk praten en kregen we de diagnose MCDD. Jeetje wat moet je daar nu weer mee. Ik merkte al heel snel dat het bepaalde dingen die gebeurden verklaarden. Hij loog, hij stal geld (God mag weten of hij ook niet uit winkels heeft gestolen, maar daar heb ik geen weet van), misbruikte zijn telefoon, mijn telefoon, onze huistelefoon en bouwde in 3 maanden thuis een schuld op met het Habbo-hotel op internet. En wij wisten van niets. Ja na de eerste faktuur, afspraken gemaakt. Nee, hij zou niet meer kopen. Toen kwam ik erachter dat hij mijn telefoon gebuikte. Ik kreeg gelukkig een waarschuwing omdat ik een plafond had ingesteld. Weer beloften, weer overtreden. Totale schuld 7500,00 euro!

 

Dan het geld dat verdween. Dan weer 20 euro dan weer 50 euro. Eerst dacht ik dat het aan mij lag, maar ik kon met niemand over praten tot ik eindelijk geemigreerd was en in contact kwam met mensen die kinderen met dezelfde diagnose hadden. Het werd ineens herkenbaar.

 

Enfin in groep 8 op de stichting ging het dus ook helemaal fout. Goddank was hij zo stout om zijn mobiele telefoon in zijn jaszak te stoppen en mee te nemen naar school. Hij belde mij in de pauze. Huilend. Mamma, we mogen weer niet sporten. We zijn in de auto gestapt om te kijken wat we konden doen.

 

Een gesprek op stel en sprong met de juf. Ja de jongens waren niet lief geweest en daarom was de sport van die middag omgezet in gewone lessen. Ik hoorde van mijn zoon dat dat dus al de derde keer die week was. Ze ontkende het niet. Nee, ze moest haar macht laten gelden en nam de jongens dat af wat hun rustig maakt. Sport. Beweging! Ik heb haar een aantal keren gevraagd wat ze op speciaal onderwijs deed. Ze kon duidelijk niet werken met kinderen met een beperking. Haar manier van lesgeven was, niet luisteren geen sport. In plaats van te zeggen. Nu gaan jullie naar buiten, spelen een half uur voetbal en dan gaan we keihard aan de slag. Had veel beter gewerkt. Ik heb met vele jongens gepraat en die waren het met me eens. De vaste leerkracht ook, maar hij was veel ziek omdat hij door kanker was getroffen.

 

Enfin, hoe goed het gegaan was met de jongste daar, zo slecht ging het met de oudste. Hij werd geplaatst in een groep met bijna volwassenen die de regels overtraden met het gebruiken van drugs en roken. Daar zet je geen onschuldige kinderen van de basisschool bij! Maar daar kwam ik dus veel te laat achter. Vooral omdat de groepsleiding heel veel verzweeg. Uiteindelijk lapte ik mijn zoon op in het weekend, maakte afspraken met groep op zondagavond en met school op maandagochtend. Maar kreeg mijn zoon als oud vuil terug op vrijdag. Afspraken werden niet nagekomen. Er was zogenaamd geen tijd om kinderen individueel te behandelen. Fout op school betekent dubbel straf. Als je dan op de groep terug komt ga je direct naar je kamer. Je mag niet praten met een begeleider tot je rustig bent. Welke omgekeerde wereld.

 

Tussen kerst 2008 en carnaval 2009 liep ook hij 2 keer weg bij de stichting. Heel eenvoudige reden. Er was nog een jongere jongen, 2 jaar jonger als mijn zoon, in die groep geplaatst en die kon zich helemaal niet handhaven tussen die grote pubers. Hij rende dan in paniek weg en gelukkig volgde mijn zoon dan. En die was wel zo slim eerst zijn mobiele telefoon mee te grijpen. Al zette hij die wel uit zodra hij de jongen had gevonden, want anders kon hij zijn vertrouwen niet winnen.

 

Uiteindelijk zette hij die dan weer aan en dan kwamen mijn SMS binnen. Zeg maar waar je bent. We komen helpen. Het duurde de eerste keer een uur voor hij antwoordde. Toen kwam het eruit. We gaan niet terug. Ik heb dat niet bekrachtigd, maar gevraagd waar ze waren. Ze waren inmiddels zo’n 6 km van de stichting en bijna bij mijn schoonouders. Dus opdracht gegeven dat ze zouden gaan lopen naar zijn opa en oma en wij zouden zo snel mogelijk komen. Mijn schoonouders namen de jongens liefdevol in huis en voorzagen ze van drinken en eten. Goddank!

 

De jongens hadden geen lunch gehad en niets gedronken de hele middag. Bovendien waren ze in elkaar geslagen in het centrum van de stad. Eerst door jongelui en later nog een keer door dronken drinkebroers. Ze zagen er niet uit. Ik vloog naar de Zeeman en kocht voor die kleine jongen schone kleren. Heb beide jongens onder de douche gezet en gefatsoeneerd.

 

Wij kwamen en hebben gepraat met ze. Ja, hij was weggelopen omdat hij op school bang was voor die grote jongens! Nou dat kan ik wel snappen hoor. Want de juf van mijn zoon deed dus de pauzewacht en was net zo streng op de speelplaats als in de klas. Dat betekende als je je niet aan de regels hield dan ging je naar binnen. Maar dat deden die groten niet en gingen dan met haar het schoolplein als het ware aanvegen. Hij was doodsbang. Ik heb hem uitgelegd dat hij niet weg kon blijven en ook niet naar zijn mamma kon, ik had haar inmiddels gebeld en zij was niet eens op de hoogte dat hij was weggelopen. De jongens waren al weg sinds de lunch! Ik werd gebeld om half vier.

 

Hij was dus uithuisgeplaatst met OTS. Zijn moeder was dolblij dat ik het voor haar zoon opnam. En dat heb ik in die periode meer dan eens gedaan. Maar de afspraken die in die gesprekken met die jongen werden gemaakt werden door de groepsleiding en school niet overgenomen. Ook al werd beloofd van wel. Ik heb diverse keren weglopen kunnen voorkomen en de rust kunnen herstellen. Ik had inmiddels aardig wat ervaring opgedaan. Overtuigd dat ze terug moesten en nadat hij ook met zijn mamma had gepraat, de jongens naar de stichting gebracht. Afspraken gemaakt ter bescherming van de jongeren. Maar het zou geen zoden aan de dijk zetten.

 

Enfin, een week voor carnaval liepen de heren dus weer weg. Dit keer kon ik weinig doen. Ik was in het ziekenhuis toen het SMSje kwam. Nu had ik 1 afspraak met mijn zoon en dat was, probeer hem naar opa en oma te krijgen. En anders naar mijn vriendin die precies aan de andere kant woonde. Op het terrein was die kleine jongen dus bedreigd en mijn zoon had nog net gezien dat hij er vandoor ging. Opnieuw volgde een hele tocht, maar dit keer meer door het bos. Jammer genoeg kon je toen nog niet een plaatsbepaling doorsturen met een mobiele telefoon, dus het zoeken door ons werd bemoeilijkt.

 

Dit keer werden we dus direct gebeld omdat ze wegliepen nadat de school uit was gegaan. We hebben uren gebeld en rond gereden in steeds grotere cirkels om het terrein. Tot het verlossende telefoontje kwam. We zijn daar en daar. Dus als een speer daar heen gereden. Ik vond het maar niets dat de jongens in het donker in het bos waren. Maar misschien wel beter als in de stad. Dus wat snelheidsbeperkingen overtreden en de jongens gevonden. Heb ze maar nooit verteld dat ze in de grens waren overgestoken. Al denk ik dat mijn zoon het wel wist. We wilden die kleine jongen niet banger maken dan hij al was.

 

Weer  afspraken gemaakt en toen ik zag hoe er met de jongens om werd gegaan ben ik bijna door het lint gegaan! We hadden eerst een gesprek met en over die kleine jongen. Afspraak was op je kamer eten en op je kamer blijven. Daar zou hij dan kunnen praten met een begeleider. De jongen opent de deur en roept om een hulpverlener dat hij zijn soep op heeft en dat hij graag zijn hoofdmaaltijd wil hebben. Geen geschreeuw. Gewoon netjes roepen. Niet uit de kamer komen. Dus niets fout, maar hij wordt me daar afgestraft alsof hij ik weet niet wat heeft gedaan en hij krijgt ook zijn eten niet. Ik was furieus.

 

Geprobeerd kalm te blijven en het weer voor hem op te nemen. Ze waren niet voor rede vatbaar. Uiteindelijk toen we onze zoon naar zijn kamer brachten gezegd dat hij zijn raam moest open maken voor hij terug ging voor het avondprogramma. Mijn zoon had hetzelfde gedaan, maar mocht wel gewoon een half uur TV kijken. Terwijl de jongen die geen ouders had die het voor hem op konden nemen op zijn kamer werd geisoleerd. Wij hadden juist inkopen gedaan en dus heb ik via het raam van mijn zoon croissant met chocolade en andere broodjes naar binnen gesmokkeld. Hij heeft die op zijn beurt toen het stil was op de gang naar die kleine jongen gebracht. Zo had hij in ieder geval te eten.

 

Ik heb een klacht ingediend en ook de moeder op de hoogte gebracht, maar zei stond helemaal machteloos. Door de OTS mocht ze haar zoon maar 1 keer in de 14 dagen 5 minuten bellen en eens in de maand mocht ze hem dan onder begeleiding zien op de stichting tijdens één uur. Ik heb nog lang voor deze vrouw gevochten die niet alleen volgens mij, maar vele deskundigen waren het eens met mij, onterecht een kind had dat onder OTS in een woongroep verbleef. Haar enige fout was dat ze na een keer een date gehad te hebben werd gestalkt. En die engerd had dus ook haar zoontje in elkaar geslagen. En daar werd zij verantwoordelijk voor gesteld. Terwijl hij thuis werd mishandeld toen zij even naar de bakker was om broodjes te halen. Hoewel zij dus politie inschakelde pakte jeugdzorg het op dat zij niet voor haar kind zorgde. Hoe in Godsnaam kan je dit voorkomen? Dat je kind van 10 de deur opent omdat hij denkt dat mamma aanbelt?

 

Het was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik stelde nu keiharde eisen. Of ik zou op papier alle afspraken bevestigd krijgen en die zouden ook nagekomen worden of mijn zoon zou vanaf de daarop komende maandag niet meer in de woongroep wonen maar thuis. Het werd het laatste. Want de afspraken op papier zetten en bekrachtigen met een handtekening was te veel voor de stichting.

 

Rust keerde dus terug, hij maakte het schooljaar daar af en ging vervolgens naar aangepast vervolgonderwijs. Hij knapte zienderogen op, maar de problemen bleven. Pas later zou ik ontdekken dat mijn ex daar ook een hand in had gehad, maar goed daar zou ik pas na de scheiding achter komen.

 

In december 2010 gingen de doorlopende bedreigingen en mishandelingen van mijn kinderen over naar een nieuw medium. Sociale media. Eerst nog vrij onschuldig, maar in januari 2011 werden we als gezin met de dood bedreigd. Politie kon weinig bescherming bieden en ik besloot dat de maat vol was en mijn ex was het daarmee eens. We maakten ons op om te emigreren.

 

Zomer 2011 vestigden we ons in Zweden. Noord Zweden. Ik kan dus alleen spreken over de ervaringen die ik alhier heb opgedaan en ik weet niet of dat in heel Zweden geldt. Maar ik wil het wel onder je aandacht brengen.

 

De kinderen werden zowel in een aangepaste klas als een gewone klas geplaatst. Eh, in twee klassen? Ja, dus. Er werd eerst in de speciale klas gekeken wat de jongens zelfstandig aan konden. Toen dat duidelijk was kregen ze die lessen waarbij 1 op 1 onderwijs of onderwijs in kleine groep noodzakelijk was gegeven in de speciale klas. Maar zaken die ze wel in groepsverband konden, deden ze dus ook in de normale klas. Bepaalde vakken met een beetje begeleiding, soms zelfs zonder begeleiding als dat mogelijk was.

 

De jongens werden in no-time stukken zelfstandiger en ontwikkelden zich werkelijk gigantisch positief. Daar ben ik de school in Zweden tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Ik denk dat dit systeem ook in Nederland bruikbaar is. Ik zou er nog veel meer over kunnen schrijven, maar ik denk niet dat dat nu nodig is. 

 

Ik hoop dat u inziet dat er een heleboel fout kan gaan, en fout gaat, bij het zoeken naar gepast onderwijs. En door te laat naar aangepast onderwijs over te schakelen heeft mijn jongste zoon jaren onderwijs verloren. Gewoon omdat hij niet meer in staat was vertrouwen te hebben in zowel de groep als de leerkracht.

 

Hopende u hiermee van dienst te zijn geweest, en een tegenreactie van uw zijde is zeer welkom.

Opmerking: De met * gemarkeerde velden zijn verplicht.

Reactie schrijven

Commentaren: 0
Wandelbordjes in Zwitserland
Sacco, Giornico, Tessin, Zwitserland, foto 2009

In principe komen al mijn foto's voor verkoop in aanmerking, zelfs als ze niet of nog niet in de webshop staan. U kunt altijd aanvragen doen voor foto's op plexiglas of aluminium en andere toepassen, ook kunt u specifieke routebeschrijvingen, huttenbeschrijvingen etc aanvragen. Momenteel is mijn bedrijfsactiviteit vrijwel nul vanwege ziekte. Ik ben momenteel dus niet meer belastingplichtig. Denk daaraan als u iets wilt bestellen. Leverantietijden kunnen toenemen. 

 

Deze webshop/site is aan veranderingen onderhevig, ik raad u aan om zo nu en dan terug te komen om te zien hoe ver ik ben gevorderd. /Under construction! Updates almost every week. Especially working to get all the mountain cabins in Switzerland ready for the summer holiday!

 

Voorheen   http://celesta.roger-leunissen.nl/ Originally  domain.