Ik neem de jongens mee omdat, mijn nu exman, niet mee wil. Alweer niet. Ik baal ervan, maar ik laat niets merken. Dat hoop ik in ieder geval. We gaan met de bus naar Steinhaus. Dat is waar vroeger de skiliften waren. Nu kan men er nog steeds skiën, maar men moet op eigen kracht naar boven. 

Ik ben voor deze vorm van skiën, zo spaart men de bergen. De erosie die intensief wintertoerisme veroorzaakt is te veel. We zien vooral in de Alpen de resultaten van de veranderingen van het klimaat en ook de veranderingen van de gletschers en de gevolgen voor de bergdorpen. 

Wij zullen vanaf hier rustig terug wandelen en waar mogelijk zullen de kinderen sleeën. De buschauffeur wenst ons een fijne dag en geeft aan dat hij een lange pauze heeft, voor het geval het te ver is voor mij op krukken. Dankbaar voor zijn zorgen, denk ik dat ik het wel ga redden. 

De oude huizen hier zijn een groot contrast met de nieuwe chalets maar iedereen die we tegenkomen is even vriendelijk. 

Helaas al weer de laatste dag. Mijn toenmalige man wilde absoluut naar huis voor oud en nieuw. Ik had veel liever in deze vriendelijke omgeving gebleven waar de kinderen konden genieten van sneeuw en ijs. Maar goed, ik legde erbij neer.

Ik zou deze dag dus gebruiken om energie op te doen. Want voor mij zou dit de laatste kans zijn voor ik weer in staat zou zijn om af te reizen naar een plaats waar ik me veilig voel. 

Dat niemand inziet hoe bang ik ben, dat verbaasd me nog altijd. Niemand geloofd dat iemand die zo sterk kan zijn, ook zo bang kan zijn.  Ik moet het er mee doen. Wie weet, dat ooit die kans komt.

Uiteindelijk zijn mijn kinderen er de oorzaak van dat we toch nog een keer als gezin naar Binn gaan. Ze willen pappa zo graag van alles laten zien en dus geeft hij uiteindelijk toe. Ik kan het nauwelijks geloven. 

Het is jammer dat we al zoveel van de dag hebben verdaan, de zon is inmiddels al op zijn weg om het dorp in schaduwen te hullen. Maar goed, we zullen er zo goed als het gaat van genieten. 

Want als we terug komen moeten we inpakken voor ons vertrek de volgende dag. Dat mijn zoon jarig is schijnt mijn man niet te deren. Ik stop erover te praten. 

Pas op de laatste minuut van de reis kan ik mijn ex ervan overtuigen dat we toch echt een bezoek moeten brengen aan mijn vrienden. Hij jaagt me het hotel uit zo snel hij kan. Ik weet ook wel dat we een lange rit voor de boeg hebben, maar dit hadden we eerder in de week kunnen doen. 

We zijn te zwaar beladen nu met al onze spullen dus komen we niet omhoog naar het hotel Walliser Sonne. En dus moeten we ons voorzichting laten zakken tot we ergens een plekje vinden waar de bus past en waar we besluiten hem te laten staan. Ik leg een briefje onder de wisser dat we in het Hotel Wallisser Sonne zijn mochten we toch in de weg staan. (Het papiertje zit er nog als we terug komen van het hotel)

Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten. Had liever 2 weken gebleven, maar toen ik hem eindelijk zo ver had, was er geen huis meer vrij voor twee weken met beide kerst en nieuwjaar. 

We krijgen toch een leuk ontbijt van mijn vrienden en ik geloof wel dat hij mij begrijpt. Het was heerlijk hun eindelijk te zien en verdrietig gelijktijdig dat het maar zo kort duurt. 

Het weer is wisselend heel mooi en dan plotseling zijn de sneeuwwolken er. Het wordt een spannende reis naar huis in elk geval. 

Het laatste stukje Wallis, het Goms, het is zo prachtig. Ik zou kunnen huilen van verdriet dat ik hier al zo snel weg moet. Maar er zit niets anders op. Dus Probeer ik nog een deel vast te leggen met mijn camera. 

De passen zijn gesloten en zoals altijd geeft het mij een prachtig gevoel. Dan weet je namelijk hoe mooi de winter hier is. Zowel met de caravan, als in een huisje of hotel, het is en blijft een prachtige ervaring. 

Ik kom deze reis nooit te vergeten. Simpelweg omdat ik mijn kinderen slechts 1 zo'n fantastische reis kon geven. Een van de dingen die mij verdrietig maken. Ik had mijn kinderen zoveel meer willen geven. 

Maar je moet met 2 mensen willen, en als dat niet zo is dan moet je het doen met wat je krijgt. Gelukkig zijn er nog wat mooie fotomomenten al moet ik ze vanuit de auto benutten, ik ga er vol voor. De fotö's zijn van iets mindere kwaliteit,  maar ze horen nu eenmaal in het verhaal. Zonder deze beelden zou mijn verhaal incompleet zijn. 

Mijn angst voor tunnels komt direct zodra ik de trein zie staan. Ik merk aan de tijd dat wij het zullen zijn die diverse keren een tegemoed komende trein moeten laten passeren in de tunnel en daar ben ik echt geen fan van. Maar we moeten door, de passen staan op rood in de winter dus moet ik me samenpakken. Ik zoek de radiozender welke aan moet staan in de auto en focuseer me op de muziek. Het zal ook deze keer wel goed komen. 

Het zijn maar 20 minuten, maar toch, ik ben heel blij dat we weer in het daglicht staan. Het blijven voor mij echte grote opgaves. Ik ga toch echt liever over een pas dan onder de grond voor 10 km. Maar misschien is het gewoon dat ik het niet gewend ben. 

Nu zullen we zien hoe lang we nog onder winterse omstandigheden rijden. Ik heb geen idee, ik heb bewust niet gezocht naar verkeersinformatie en weer aan de andere kant van de Alpen. We zullen het snel genoeg zien. Op dit moment ligt er in ieder geval genoeg. 

Ik vind het vreselijk dat we de verjaardag van Glenn in de auto moeten doorbrengen. Diep van binnen ben ik nog steeds kwaad. Ik kan gewoon niet begrijpen waarom hij zo nodig  naar huis wilde. We hebben er niets om er een feest van te maken. 

De rit over de Duitse autobaan maakt mijn humeur er niet beter op. Ik heb meerdere keren mijn tranen moeten weg vegen. Ik wil niet dat de kinderen merken hoe ik me voel. Het doet zo pijn in mijn hart.

Dit jaar haat ik dit deel van de tocht nog meer dan normaal. Ik voel me zo verraden. Er is echter weinig aan te doen. Het schijnt dat niemand werkelijk om mij geeft. In ieder geval niet genoeg om uiteindelijk eens echt voor mij op te komen.