Thuiszitter vraagstuk gesabotteerd
Voor mij zo belangrijk dat deze kinderen een stem krijgen, zonde dat sommige mensen zelfs dat deze kinderen niet gunnen. En het geheel aangegrepen wordt om tot online pesten over te gaan. Een van de voorvechters van onderwijs, en dan passend onderwijs, voor deze zaak is Lex Hupe. Hij schreef op 29 mei de onderstaande tweet/blog. Met tranen in mijn ogen heb ik het zitten lezen. Ik begrijp dat hij boos is, maar ik wil terug naar het probleem.
Mijn reactie volgt na de geplaatste tweet. Verder zullen mijn verdere blogs het verhaal vertellen van mijn kinderen. Ik oordeel niet over de inhoud van de Tweet. De Tweet was voor mij de inspirering om mijn verhaal openbaar te maken. Ik veroordeel dus niemand. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen woorden en daden.
#meidenvenijn #thuiszitters Het gaat niet om persoonlijke vetes
Naschrift
Net als de eendjes in deze sloot horen alle kinderen op school. Thuiszitten is niet altijd de oorzaak van het kind, maar ook soms van de ouder. Nee, begrijp me niet verkeerd mensen, ik zal mij iets meer specificeren. Mijn moeder lag in de clinche met heel veel mensen, gevolg daarvan was dat ik van de kleuterschool werd gehaald en ineens, zonder vriendjes of vriendinnetjes die ik op begon te bouwen, thuis kwam te zitten.
Wat herinnert een 4-jarige zich? Soms meer dan u zult denken. Mij heeft nooit de vraag los gelaten waarom ik niet naar school meer mocht. Waarom mijn vriendjes en vriendinnetjes ineens in de ban waren gedaan. Ook spelen in de wijk met ze was uit den boze en dat alles omdat mijn moeder een probleem had met mijn kleuterjuf!
Een jaar thuiszitten heeft me heel eenzaam gemaakt, eenzaamheid die ik opvulde met praten met mijn poppen. Praten over wat ik belangrijk vond, want praten mocht ik ook thuis niet. Als jongste van 3 kinderen, eigenlijk 4, was de volgorde om te mogen praten als volgt. Na de maaltijd was er tijd om te praten. Eerst mijn moeder, die altijd wat te klagen had en waar niemand ooit wat van snapte, dan mijn vader die wel leuke anecdotes kon vertellen over zijn werk, tot hij verplicht met invaliditeitspensioen moest en zijn wereld nog "zwarter" werd. Toen was zijn anecdotes ver te zoeken. Maar vervelend was hij nooit. Daarna dus mijn twee oudste zussen. En ja, daarna was er dus niemand meer die het geduld op kon brengen om met een "klein" zusje te praten of zelfs maar naar haar te luisteren. Ik ben nakomertje die 7 jaar na de rest volgt.
Maar de bres in mijn vertrouwen in mensen was geslagen. Immers mijn geliefde kleuterjuf zat in de ban, net als dus alle vriendjes en vriendinnetjes met hun ouders. En daar zit je eenzaam op de bank en overdenk je dat je alleen maar weg wilt. Weg uit dat vreselijke Nederland. Ja mensen u leest het goed. Daar begon mijn strijd. Hij zou duren tot ik in 2017 mijn geliefde man leerde kennen. Mijn verhaal over mijn eigen thuiszittertje staat in mijn andere blog dat mijn brief aan de Tweede Kamer vertegenwoordiger Peter Kwint toont.
Het trieste van het bovenstaande verhaal is voor mij wel dat je niet zomaar voorbij kan gaan aan deze kinderen en de mensen die wel voor ze opkomen. Maar mensen die willens en wetens de kracht van pesten gebruiken om hun eigen onrecht te rechtvaardigen, deze mensen hebben nog een hoop te leren. Ik willens en weten een aantal namen anoniem gemaakt, omdat ik dat niet vind passen om te publiceren. Wel vind ik dit te belangrijk om niet verder te verspreiden.
Reactie schrijven
Petra (donderdag, 31 mei 2018 10:44)
Wat ontzettend jammer dat je de ouders waar "Meidenvenijn", het blog van Lex Hupe over gaat,vergelijkt met je eigen ervaring uit het verleden terwijl juist deze ouders ontzettend hard knokken om voor hun kind een leerplaats en een plaats in deze maatschappij te creëren. Zonder dat je de achtergrond van deze ouders kent veroordeel jij ze. Ik begrijp uit je blog 'Speciaal Onderwijs deel 1' dat je zelf ook de nodige deuren tegen gekomen bent in je zoektocht naar een plaatsje voor je jongste.
Waar men nu op social media mee bezig is is om een tweedeling te forceren onder de ouders van thuiszitters dmv blaming and shaming. Helaas lukt dat dus blijkbaar goed.
Ik wens jou veel succes en geluk bij alles wat je doet en hoop dat jouw kind een mooie toekomst tegemoet gaat .
Lappmark (donderdag, 31 mei 2018 11:13)
Wat vreemd dat jij over shaming en blaming praat. Want daar is geen enkele sprake van. Dit blog heb ik gemaakt omdat ik getriggerd werd door het probleem waar Lux Hupe voor vecht. Dat hij dat probleem ook anders ervaart, dat is zijn goed recht, ik heb niet het recht of de wil om dat te veroordelen.
Ik oordeel niet en veroordeel niet. Ik vergelijk zelfs mijn situatie niet met het in deze tweet gestelde. De tweet heeft mij tot nadenken gestemd en dat lijdt dan weer tot het feit dat ik mijn verhaal naar buiten breng. Zodat anderen mijn ervaringen wellicht kunnen gebruiken in hun strijd.
Jij bent het die juist vergelijkingen zoekt, waar ik overeenkomsten zoek. Namelijk opkomen voor kinderen met een bijzondere achtergrond.
Ik wens jou veel geluk toe maar zou je de wijze raad willen geven om niet te oordelen over anderen. Oordeel over jezelf, dat is veel makkelijker. Beoordeel jouw ervaringen en leer ervan. Het werkt prima.
Petra (donderdag, 31 mei 2018 11:59)
'Maar mensen die willens en wetens de kracht van pesten gebruiken om hun eigen onrecht te rechtvaardigen, deze mensen hebben nog een hoop te leren.'
Hieruit blijkt voor mij dat u de context van "Meidenvenijn" precies verkeerd om leest. Dit blog is de 'blaming and shaming'. Het siert u dat u de namen uit het oorspronkelijk blog gehaald hebt, maar met het delen ervan geeft u 1 kant van het verhaal hierachter weer. En dat geeft een vertekend plaatje.
Mijn eerste reactie is op deze gedachtegang gebaseerd. Maar misschien heb ik het wel helemaal fout, bedoelde u juist met uw betoog dat het blog 'Meidenvenijn' onder online -pesten valt. Als dat zo is heb ik inderdaad uw blog verkeerd geïnterpreteerd, en bied ik u hierbij mijn excuses aan.
Lappmark (vrijdag, 01 juni 2018 11:00)
Uw laatste alinea geeft het juiste weer. Het ene leidt tot het andere. Aan beide kanten van het verhaal #meidenvenijn zitten voor en tegens. Daar wil ik me niet mee bemoeien. Ik wil niet oordelen, noch veroordelen.
Naar aanleiding van jouw bijdragen heb ik de opening van mijn bericht iets verduidelijkt. Hopelijk is zo duidelijk dat ik geen stelling neem ten opzichte van de woorden de Tweet, maar dat het de inspiratie is voor mij om met mijn verhaal naar buiten te komen.
Wat mij juist raakt in de blog is dat online heeft veel gebeuren kan. En dat is juist dat wat ik wil veranderen. De discussie moet terug naar waar hij hoort. Bij het #pesten van onze #bijzondere_kinderen. Vooral door scholen, leerplichtambtenaren, maar ook door ouders van "normale" kinderen.
Daarnaast is juist dit blog, niet om het Blaming en Shaming deel maar om het gevecht voor bijzondere kinderen, dat mij inspireerde om mijn eigen gevecht voor mijn kinderen openbaar te maken. Ik vind het niet meer dan logisch dat als iets jezelf aanzet tot bepaalde acties, dan mag je dat vermelden. Ook al heb je geen mening over dat verhaal en wil ik die ook niet hebben want dan zou ik me in een gevecht moeten mengen dat mij te veel energie kost. Ik wil terug naar de kinderen en daarom heb ik de tweet volledig vermeld. Ik ga daarom ook niet in op het "gevecht" dat de schrijver tegen bepaalde voert of gevoerd heeft.
Uw excuses aanvaard ik dan ook. Ik hoop dat u, samen met alle anderen die nu voor hun kinderen vechten, dit zg #meidenvenijn, net als ik kan loslaten/achter u laten en zich verder concentreren op het belang van de #thuiszitters. Dat is namelijk het doel van dit eerste blog aangaande #thuiszitters. Dat kinderen weer op school komen en op de juiste school!