Nadat we ons aangemeld hebben en een plaatsje zoeken horen we wel iemand Johan roepen, maar we reageren niet omdat we niemand verwachten. Maar dan komt Eva aangerend. 

We hebben haar en haar man nog ontmoet met midzomer bij Johans moeder. Wat een verrassing. Zij staan ook op de camping met hun camper. Eva is familie van Mats, de partner van Johans moeder. Morgen treffen we ook een Eva, maar dat is de zus van Johans moeder. Soms raak ik de weg kwijt met alle namen. 

In ieder geval hebben we nu gezelschap tijdens onze avond fika. 

Ik heb bewondering voor Eva die samen met haar man een ochtend bad neemt, maar wij vinden dat iets te koud en nemen een douche in het mooie toiletgebouw. Dat overigens zeer toegankelijk is voor mensen met een handicap. Overal zijn steunen aanwezig en er is volop ruimte voor het geval men met een rolstoel naar binnen wil.

Hier weer is twijfelachtig. De prognose slecht. Maar het lijkt toch erop dat het ook nog zonnig kan worden. We nemen het zekere voor het onzekere en vertrekken vroeg van de camping op weg naar Stekenjokk. 

Zodra we aan de andere kant zijn van de berg betrekt het weer en komen we in een heel andere wereld. Een wereld die ik echter heel goed herken. Want toen ik hier in de jaren 80 was, was het weer ook waardeloos. Veel regen, maar het gaf ons ook veel dieren op onze routes destijds. Of nu rendieren treffen moeten we maar afwachten. 

Als we klaar voor vertrek zijn nemen we afscheid van Eva en haar man. Ook zij zijn klaar voor vertrek.  Het was leuk dat we iemand kenden op de camping. Maar we hadden ons zonder ook wel vermaakt.

Aangezien de koraalgrot op een afstand van 4 km ligt hoeven we niet eens na te denken. 4 km betekend 8 km in totaal. En dat haal ik gewoonweg niet. Dus verlaten wij de parkeerplaats en de donkere wolken pakken zich samen boven de Viltmarksvägen. 

We hebben geen idee wat het weer gaat doen en dus zijn we blij dat we een huisje hebben op de camping in Vilhelmina. De tent is leuk als het droog is. Warm worden we wel, maar nat oppakken was minder geslaagd geweest. De vroege ochtend had de camping echter wat zonnestralen gegund zodat de tent droog mee kon. 

Aangekomen bij Karitjärn maken we een korte stop. Hoewel een kleine rondwandeling hier wel tot de mogelijkheden had gehoord was het ondoenlijk om met regen in de lucht over balken te gaan balanseren. Dat leek mij geen succes. 

Dat blijven dan uitdagingen voor een nieuwe vakantie in het prachtige Lappland. En dat is goed want dan hebben we ook een volgende keer nog nieuwe dingen om te ontdekken. 

Meer als een snelle kop thee zit er niet in want er vallen kleine druppeltjes uit de lucht. Dus gaan we daarna snel door naar Stekenjokk. Mijn hoofd zit vol herinneringen die ik daar heb opgedaan in de jaren 80. Vele mooie ontmoetingen met Sami, helaas ook minder mooie met vooral mijn moeder. Toch merk ik dat die oude negatieve herinneringen verdwijnen nu ik hier rondtrek met Johan. 

De pijn verzacht en nare herinneringen worden vervangen door nieuwe. 

Hier is ook de gemeentegrens van de gemeente Strömsund. Hier beginnen de zomerweiden van de rendieren van de Sami. Mensen worden vriendelijk doch zeer dringend verzocht de dieren met rust te laten. Afstand te bewaren en vooral honden aan de lijn te houden. Ook als u even stilstaat op een parkeerplaats!

Rendieren zijn de inkomsten van de Sami. U wilt ook niet dat uw arbeidsplaats wordt verstoort door anderen.

Zodra het gebied inrijden waar we rendieren op hun zomerweidegebied zouden kunnen treffen komt er een dikke mist rond de bergen om ons heen. Hier heb ik in de jaren 80 1000den rendieren gezien, maar het lijkt wel of ze er deze dag geen zin in hebben. Misschien zijn in protest. Zoals de elanden in de protestsong hierboven te beluisteren.

De mist die eerder die morgen laag over het land lag is langzaam aan het opstijgen. Toch zal het nog lang duren voor er op deze dag een zonnestraal te voorschijn komt in dit gebied.

Deze cementbunker is er voor iedereen die in nood verkeerd. Ik krijg alleen al claustrofobie als iemand de deur achter me sluit. Maar als je in een sneeuwstorm in de winter komt vast te zitten, is dit een welkome bunkar om de storm uit te laten razen. 

Ook in de zomer kan deze bunker soelaas bieden als je tijdens je wandeling in dichte mist terecht komt en geen hand meer voor ogen kunt zien. Er zijn allerlei benodigdenheden voorhanden die u in geval van nood kunnen redden van een wisse dood.

Vooral in de winter gebeuren er ongelukken omdat mensen de omgeving niet goed verkennen, solo vertrouwen op GPS apparatuur en geen kaarten bij zich hebben. Niet zo lang geleden overleden twee mensen met sneeuwscooters omdat de ene het begaf. Ze hadden geen idee dat hun overnachtingsstuga op nog geen 200 m van het stilvallen van de ene sneeuwscooter bevond. Beide mensen overleden en werden de volgende ochtend gevonden. 

Ook Johan gaat een kijkje nemen bij de bunker. Ik geloof dat ook hij de voorkeur geeft aan ons tentje. Maar het is goed te weten dat het er is.

In dit gebied is het verboden om met drones te vliegen omdat dit de rendieren verstoord. Helaas ontdekten we twee equipages die met een drone begonnen te vliegen. Waarom kunnen mensen zich niet aan de regels houden?

Ik ga toch ook niet de regels verstoren voor een foto? Nee, ik niet. Daarvoor ben ik teveel opgegroeid met de regels van moeder natuur. 

Hoewel het weer niet optimaal is om ver te zien, heeft het ook wat. De mist geeft het land een speciale sfeer. Helaas zijn de rendieren te ver weg om te zien, of ze zijn in een ander deel van de zomerweidegebieden. We zullen het nooit weten omdat we geen Sami treffen aan wie we het kunnen vragen.

Ooit zou ik midzomer willen vieren in Sapmi. Dat is iets dat nog op mijn wensenlijstje mag blijven staan. Tot op heden vieren we midzomer bij Johans moeder in het zuiden en daar ben ik ook blij mee. Het treffen van Johans familie is ook een waardevol geschenk dat ik nooit echt met mijn familie heb mogen ervaren. 

Hoewel het gebied in eerste hand voor de rendieren is, mag er wel gewandeld worden. En daar ben ik blij om. Stekenjokk is een prachtige omgeving. In het broedseizoen mag er niet van de weg afgeweken worden op bepaalde stukken. Gedeeltelijk ter bescherming van de weidevogels maar ook voor bescherming van de pasgeboren rendierkalfjes. Langs de weg kunnen begin juni nog hoge ijswallen te zien zijn. Uniek voor een foto maar het mag niet uit stilstand gebeuren. Laten we allemaal respect tonen voor de natuur en de natuurbeheerders. Anders lopen we het risico dat de Viltmarksvägen nog later geopend wordt voor auto's. 

De groeve is inmiddels gesloten. En daar ben ik blij om. Niet altijd is het waardevol om alles uit de grond te halen als de rendieren daardoor steeds minder weidegrond krijgen. Aan de andere kant was het ook wel imposant hoe de grondstoffen in ronde tonnen werden getransporteerd. 

Er mag op de erkende parkeerplaatsen overnacht worden met een caravan of camper. U mag er dan maximaal 24 u staan. Voor tentkampeerders zijn de regels iets anders. Controleer altijd vooraf of er geen veranderingen zijn of tijdelijke beperkingen gelden! Komt u op vrijdag, dan mag u blijven tot de eerstvolgende werkdag. Hetzelfde geldt voor de "rode" dagen. Dan mag u blijven tot de eerst volgende werkdag. 

Prachtig zilverwerk te koop. Marainens silver ik heb haar nog nooit ontmoet, maar hoop dat in de toekomst nog wel te doen. Ik zou ook graag een broche van haar hebben. Gelukkig is er genoeg te kiezen. Het mooiste zou zijn haar eens te bezoeken op een markt. 

Maar ik heb in mijn hart voor 2024 al een andere ketting van een collega zilversmed in gedachten. Ik kan uren kijken naar dit soort zilver werk. 

De kraam was van een Noorse Sami. Ik vroeg haar naar de messen die zij daar had. En toen ontdekte ik dat haar man de messen maakte met een prachtige schede met elandenpoten erop. Laat ik nou zo'n mes vorig jaar (2023) gekocht hebben! Leuk om te weten dat die in Noorwegen is gemaakt. 

Hoewel we nu toch door willen naar Vilhelmina, maken we nog 1 stop die heel veel voor mij betekent. Bij de overgang van de Saxån rivier is een kleine parkeerplaats. Daar heb ik in 1984 en 1985 meerdere dagen doorgebracht. 

Hoewel er toendertijd niet overnacht mocht worden kreeg ik contact met de Sami die aldaar werkten. Ze vroegen waarom ik alleen bij onze caravan was. Dus vertelde ik dat mijn ouders een wandeling maakten maar dat ik niet mee kon omdat mijn voeten te zeer deden.

We mochten toen blijven staan op hun uitnodiging en een dag later kwamen ze met een quad terug om mij mee te nemen de bergen in. Het was een geweldige ervaring die ik nooit zal vergeten. Als aandenken kreeg ik mijn eerst visgerei met Samische gravures. Op dit moment is de rivier niet toegankelijk, wil men vissen kan men telefonisch contact opnemen met contactpersonen. 

Ik zag echter een aantal vissers aankomen te voet, bleek dat ze die ochtend uit Klimpfjäll waren vertrokken om hier gebruik te maken van hun visrechten. Volgens hen was het te veel werk alles in de auto te laden, gemakkelijker was gewoon te voet naar de rivier. Hm, dat zijn best wat kilometertjes die ze gemaakt hebben. Toch ben ik blij dat er nog mensen zijn die de natuur te voet verkennen. 

Helaas had het winkeltje geen toilet. Wel een paar mooie kopjes met samische tekens erop. Die heb ik meegenomen. Voor het toilet werder we verwezen naar het restaurant even verderop. 

Dat was inderdaad een bezoek waard. We willen nu niet stoppen om te eten omdat we anders te veel tijd kwijt zijn en de weg naar Vilhelmina nog lang is. We nemen nog geen besluit om Fatmokke, maar ik heb het gevoel dat we dat voor de toekomst moeten bewaren. De tijd vliegt omdat er zoveel te zien is.

Johans moeder en haar zus zijn al aangekomen in Vilhelmina met hun respectievelijke campers. Dus het wachten is een beetje op ons. 

Ookal kregen we honger van de gerechten die geserveerd werden, we besluiten door te rijden. Misschien dat we dan tijd over hebben voor Fatmomakke. 

Helaas is de afstand naar Fatmomakke langer dan die naar Ankarede, dus slaan we het over. Misschien een van de andere dagen. Wij hebben sowieso besloten om de 3 nachten te blijven die we gereserveerd hebben. 

Wij hebben immers geen last van het weer en kunnen in het huisje ook genieten. Plus dat een dag alleen in Vilhelmina ook erg aanlokkelijk is. Ik heb niets tegen Johans moeder, maar soms doet ze alsof we zelf geen beslissing kunnen nemen. Omdat de weersvoorspelling slecht was, zouden zij en Eva beide maar 2 nachten op de camping blijven. Ze wilde eigenijk dat wij dat dan ook zouden doen. Maar wij hadden al betaald voor 3 nachten. 

Het blijft wisselvallig weer, maar van de camping horen we van Johans moeder dat het daar redelijk is. We kijken er dan ook naar uit om daar onze intrek te nemen in de stuga die we gehuurd hebben.