Na een vreselijke overvaart van Denemarken naar Noorwegen ging we al snel de grens over en kwamen in het lieflijke Malung. Daar was een dorpsfeest aan de gang en we konden voor het eerst in ons leven elanden- en rendierenvlees proeven. 

We vonden een plaatsje langs de weg tussen Malung en Särna een aantal kilometers noordelijk van Sälen. Die avond zagen we voor het eerst een otter in het wild in een rivier zwemmen. Het was een prachtig gezicht hoe het beest in het water speelde.

Na een poosje ging de otter werkelijk op jacht en verdween uit ons zicht. We besloten hier een paar dagen te blijven omdat we bij de VVV in Malung te horen hadden gekregen dat de campings nog niet open waren voor de zomer. Na een lange dagwandeling de volgende dag ontmoette ik een visser die gelukkig Engels kende. Het was wat roestig maar we verstonden elkaar. 

Hij begreep er niets van toen ik hem mijn boek over sportvissen liet zien. Hij zei, je gaat toch geen eten terug gooien in de rivier als je er net zoveel moeite voor hebt gedaan? Ik legde uit dat de meeste vis uit de Nederlandse wateren niet echt lekker was. Hij was zo aardig om zijn vangst van die avond met ons te delen. Maar voor ik met de grote vis terug ging naar de caravan begon hij te vertellen over de beer die deze plek ook bezocht. Hij had hem dat voorjaar al een paar keer gezien. 

Toen ik angstig naar mijn tent keek zei hij dat hij zich aan de andere zijde van de rivier bevond. Maar er waren wel oude sporen van beren van vorige zomer. Hij wees ze me op de parkeerplaats waar we ons bevonden. Daar lagen sporen van uitgedroogde berenmest. Hij wees me ook op de krabsporen op de bomen welke door een beer waren gemaakt. 

Nadat ik had gegeten ging ik nog eens kijken bij de visser. Ik bedankte hem voor de heerlijke vis. Hij vroeg me of ik de beer wilde zien. Nogal twijfelachtig zei ik ja. Hij zei dat hij de volgende ochtend terug zou komen om te vissen. Hij zou me komen wekken als de beer aan de overkant naderde. Ik besloot in mijn joggingpak te slapen. Ik was nieuwsgierig, en een beetje huiverig. 

Mijn nachtrust werd door gesnuif verstoord. Ik zag dat het ongeveer 03:00 u was. De neusgaten die onder mijn tentdoek kwamen snuffelden en ik had meteen spijt van mijn idee om wat salade mee te nemen in mijn tent. Ik had namelijk de verse sporen van elandenmest gezien elke ochtend nieuwe. De neus kreeg de ritssluiting omhoog en daar ging mijn salade. Ik kon alleen ademloos toekijken. Mijn salade ging in enkele secondes uit de schaal. Er bleef geen blaadje over. 

Ik sliep daarna niet echt meer omdat ik wist dat de visser had gezegd dat de beer rond 04:00 u kwam. Even nadat de eland vertrokken was om mijn salade weg te spoelen met wat helder rivierwater hoorde ik de auto van de visser. Ik besloot nog even in mijn warme bedje te blijven. Een uurtje later opende hij voorzichtig mijn tent. Hij fluisterde dat de beer in aantocht was. Hij zag het lege schaaltje en vroeg wie ik uitgenodigd had. Ik giechelde en zei, meneer de eland.

Hij vroeg of ik honger had. Ja, wel een beetje. Maar ik wilde mijn ouders niet wekken door de caravan in te gaan. Papa leek het beter dat mama niet met de beer werd gecnfronteerd. Dus bood hij me een boterham aan uit zijn lunchdoos. Hij nam me mee naar een windschut langs de rivier. We gingen stilletjes zitten. Hij had het goed gehoord. De beer was bijna bij de rivier. De visser had een klein vuurtje gemaakt. 

Hij zei, voor de zekerheid. Ze houden niet van vuur. Ongeveer een half uur was de beer aan het drinken, zich wassen in de rivier en aan het luieren. Daarna ging hij op zijn gemakje het bos weer in. Ik was doodstil. Mijn eerste wilde otter, eland en beer en dat alles in de eerste drie vakantiedagen in Zweden. Het avontuur was begonnen. 

Papa besloot om mamma maar niet van de beer te vertellen. We hielden het bij de eland en de otter. Dat was voorlopig wild genoeg. Die dag trokken we verder naar Särna. Ook daar was de camping nog niet open. We maakten een dagtocht naar Fulufjället en die avond stonden aan de weg naar Sörvattnet.